Michael (47):
‘Natuurlijk vind ik dat mannen en vrouwen gelijke rechten hebben, maar dat betekent nog niet dat we hetzelfde zijn. In de eerste twee jaar is een kind nou eenmaal veel afhankelijker van de vrouw. Dat betekent niet dat de rol van de man minder belangrijk is, maar het is wel een andere rol. Ik denk dat het prima is dat er verschillen tussen mannen en vrouwen zijn, zolang de onderlinge afspraken maar eerlijk verdeeld zijn. De loonkloof bijvoorbeeld: het moet natuurlijk niet zo zijn dat vrouwen voor hetzelfde werk minder betaald krijgen dan mannen. Maar volgens mij is de loonkloof wel breder dan alleen gender – ik ken genoeg voorbeelden van mannen die niet kunnen doorgroeien of van het ene tijdelijke contract naar het andere gaan.’
Beeld: Unsplash
Emoties in een mannenwereld
‘Ik werk in de transport & logistiek, dat is best een harde wereld. Mensen zijn heel direct tegen elkaar, er wordt regelmatig geruzied en geschreeuwd. Ik vind het lastig dat ik niet veel binding met mijn collega’s ervaar, daardoor zijn we niet echt één team. Dat merkte ik vooral toen ik in mijn privéleven tegen wat muren aanliep: mijn relatie ging uit, ik kon niet wennen aan een nieuwe baan en ik kon nergens naartoe met mijn emoties. Ik heb er tijdens mijn burn-out echt aan moeten werken om mijn emoties te tonen zonder mezelf als zwak te zien. Gelukkig gaat dat nu beter, maar de mannencultuur in de transportsector blijf ik lastig vinden. Er is geen ruimte voor het delen van persoonlijke of kwetsbare verhalen, in die zin zou het beter zijn als er meer vrouwen in de transportsector zouden werken. Dan is er een betere balans.’
Michael (47):
“Volgens mij is de loonkloof breder dan alleen gender – ik ken genoeg voorbeelden van mannen die niet kunnen doorgroeien of van het ene tijdelijke contract naar het andere gaan.”
Emoties in een mannenwereld
‘Ik werk in de transport & logistiek, dat is best een harde wereld. Mensen zijn heel direct tegen elkaar, er wordt regelmatig geruzied en geschreeuwd. Ik vind het lastig dat ik niet veel binding met mijn collega’s ervaar, daardoor zijn we niet echt één team. Dat merkte ik vooral toen ik in mijn privéleven tegen wat muren aanliep: mijn relatie ging uit, ik kon niet wennen aan een nieuwe baan en ik kon nergens naartoe met mijn emoties. Ik heb er tijdens mijn burn-out echt aan moeten werken om mijn emoties te tonen zonder mezelf als zwak te zien. Gelukkig gaat dat nu beter, maar de mannencultuur in de transportsector blijf ik lastig vinden. Er is geen ruimte voor het delen van persoonlijke of kwetsbare verhalen, in die zin zou het beter zijn als er meer vrouwen in de transportsector zouden werken. Dan is er een betere balans.’
Vertrouwen in je werkgever
‘Ik heb wel ideeën over hoe we meer openheid kunnen creëren op het werk. Een brievenbus bijvoorbeeld, waarin werknemers anonieme verbetertips kunnen stoppen voor hun werkgevers. Ook denk ik dat een zorgbemiddelaar vaker kan worden ingezet als er een conflict is, maar misschien is dat ook persoonlijk omdat dat mij erg heeft geholpen tijdens mijn burn-out. Ik zou het bijvoorbeeld ook goed vinden als er een externe vertrouwenspersoon is waarbij je je hart kunt luchten. Als die opties er niet zijn, word ik toch wantrouwend over hoe belangrijk mijn werkgever ons welzijn vindt.’
Wel verschillen, geen ongelijkheid
‘Voor mij gaat gelijkheid dus niet alleen over mannen versus vrouwen. Het gaat over eerlijkheid in alle onderdelen van ons leven. Werkgevers, werknemers en de maatschappij als geheel moeten samenwerken aan gelijke kansen voor iedereen, ongeacht hun geslacht, geloof of persoonlijke situatie. Wel verschillen, geen ongelijkheid.’
